Mounia is iemand die geeft. Weer of geen weer, ze is altijd vriendelijk en deelt graag haar glimlach, tijd, advies en zen houding.
In 2011 viel haar oog toevallig op een vacature van Smart. Want eigenlijk was ze op zoek naar info over de praktische stadsautootjes met dezelfde naam. Lang daarvoor had ze gestudeerd om directiesecretaresse te worden, maar ze besefte vrij snel dat ze het moeilijk vond om “voor één persoon te werken, deadlines te moeten respecteren en de hele dag achter een computer te zitten”. Dus werkte ze enkele jaren in de duty free shop op de luchthaven waar ze ooit als jobstudent aan de slag was geweest. Het contact met mensen uit de hele wereld vond ze heel fijn. De onregelmatige uren iets minder. Ze ging daarna aan het werk in de bank van de post. Alleen, “na twee of drie jaar besefte ik dat het ethisch gezien niets voor mij was om mensen bankproducten te verkopen”. De vacature in 2011 viel haar dan ook direct op: “Er was de menselijke kant, het feit dat je moest kunnen luisteren, mensen opvangen, oplossingen vinden enz. Dat sprak me heel erg aan.”
Algemene kennis
Als je net als Mounia en alle andere adviesverleners een honderdtal productie-eenheden* moet begeleiden waarmee je minstens een keer per maand contact hebt …
Als je weet dat daar veel verschillende beroepen bij zijn, zoals fotografen, webdesigners, webdevelopers, personal coaches of yogaleraars …
Dan kan je niet voor de ene maagchirurg zijn en voor de andere neuropsychiater. “Het is onze taak om onze tools uit te leggen zodat de mensen hun werk in alle sereniteit kunnen doen. We helpen hen om autonoom te zijn terwijl ze weten dat er iemand klaarstaat voor hen als ze dat nodig hebben.” En soms zijn de behoeften specifiek. Heel specifiek zelfs. Ze kunnen verband houden met een professionele werkelijkheid, persoonlijke problemen, sociale regels enz. Want net als ons leven is de beroepswereld voortdurend in beweging. “Wij zijn eigenlijk generalisten en worden ondersteund door het juridische team of de collega’s van de DOP (n.v.d.r.: operationele directie). En gaandeweg leren we bij op basis van de feedback en vragen van onze gebruikers.”
* N.v.d.r.: een productie-eenheid is de autonome economische eenheid waarmee iemand in de gedeelde onderneming een economische activiteit kan ontwikkelen.
Vertrouwde banden
In een onderneming met duizenden personen krijg je al eens te maken met minder makkelijke persoonlijkheden die soms misschien niet zo hoffelijk zijn omdat ze voor een dienst betalen. Maar Mounia niet. Ofwel heeft ze geluk en wordt ze er niet mee geconfronteerd, ofwel merkt ze het niet op. “Er zijn wel moeilijkere leden, maar je vindt toch altijd wel een compromis. En de meesten vinden dat super. Er is trouwens ook een vertrouwdheid die ik in andere ondernemingen niet heb ervaren. Dat is leuk. Het stelt iedereen op zijn gemak en ik heb het gevoel dat mensen zich niet beoordeeld voelen, waardoor ze makkelijker vragen stellen. Onze mails blijven natuurlijk wel professioneel, maar er is die informele kant, ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen … Iemand die schrijft Dag Mounia, hoe gaat het? Hoe was je vakantie? Ik hoop dat je een leuke zomer hebt gehad … Begrijp je wat ik bedoel?”, vraagt ze met de glimlach en met brede handgebaren. Jazeker Mounia, we begrijpen het. Die vertrouwdheid maakt ook deel uit van de cultuur in onze gedeelde onderneming.
Duidelijke communicatie
We hebben het al gezegd, Mounia is spontaan en staat klaar voor de leden. Soms gaat ze zelfs naar tentoonstellingen van leden wier productie-eenheid ze begeleidt. We waren dus ook nieuwsgierig naar haar geheim om de grens te trekken tussen haar werk- en privéleven: “Ik denk dat mijn geheim een goede communicatie is. Als je goed communiceert met iemand door te zeggen dat diens mail goed is aangekomen en binnen de 48 uur zal verwerkt worden, zal die persoon je niet lastigvallen via telefoon, WhatsApp of Facebook … dat is toch nog niet gebeurd en ik denk dat het helpt als je duidelijk bent.”
Engelengeduld
“De mens fascineert me.” Dat is Mounia’s drijfveer: mensen en hun projecten leren kennen, de anderen dingen aanleren om hen zo goed mogelijk te begeleiden, “personen helpen om de eerste stap te zetten en zelfvertrouwen te hebben”. Daarvoor is geduld nodig, maar dat heeft Mounia met bakken. Als we haar vragen of ze ooit al een gekke vraag kreeg en ze daarover nadenkt, onderbreekt iemand haar: “Mag ik een vraag stellen?”. Waarop Mounia heel rustig en bedaard antwoordt: “Ik ben even met iets bezig, maar ik kom bij u zodra ik klaar ben”. Van geduld gesproken!
Leve coöperaties!
Haar wens voor Smart? Dat meer mensen zich voor het project inzetten of er inspiratie uithalen om te starten met een ander coöperatief model. “Meer mensen zouden ook gewoon moeten weten dat Smart bestaat, want het zou echt heel veel mensen ten goede komen …”
Zodra we klaar zijn met het interview, richt Mounia zich met een brede glimlach tot de man die haar onderbrak en zegt: “U had een vraag, mijnheer?”